مقدمه و اهداف: امروزه در خصوص قوس افزایش یافته کمری، غالب تحقیقات صورت گرفته تنها به تغییرات در راستا پرداخته اند؛ در حالی که با توجه به یکپارچگی تنگاتنگ سیستم اسکلتی-عضلانی-عصبی و عکس العمل های زنجیره ای، نقص در عملکرد یک بخش از بدن با اختلال در عملکرد و کیفیت عملکرد در دیگر مناطق ارتباط دارد؛ بنابراین ممکن است تغییر در ناحیه کمری-لگنی افراد مبتلا به قوس افزایش یافته کمری نه تنها با تغییر عملکرد در این ناحیه، بلکه در نواحی بالا و پایین نیز همراه باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی عملکرد اندام تحتانی در دو گروه زنان غیرورزشکار با و بدون قوس افزایش یافته کمری بود که ناراستایی قابل مشاهده ای در راستای اندام تحتانی نداشته باشند. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر، تعداد 60 دانشجوی دختر 18 تا 24 سال ساکن در خوابگاه های دانشگاه تهران، 30 نفر دارای قوس بزرگتر یا مساوی 92/58 درجه و 30 نفر بدون قوس افزایش یافته کمری به صورت هدفمند انتخاب شدند. همچنین آزمودنی های تحقیق از نظر هرگونه ناراستایی قابل مشاهده در نماهای مختلف بررسی شدند؛ افرادی که مشکوک به ابتلا بودند، از انتخاب آنها به عنوان آزمودنی اجتناب شد. آنگاه از هر دو گروه (با و بدون قوس افزایش یافته کمری) آزمون های عملکرد اندام تحتانی شامل وای، پرش عمودی، مسافت سه لی، زمان پرش تک پا در مسافت شش متر و تعادل ایستا به عمل آمد. سپس اطلاعات به-دست آمده از تحقیق حاضر با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (t مستقل) در دو گروه سالم و مبتلا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نتایج به دست آمده در آزمون های وای (001/0=P)، پرش عمودی (007/0=P)، مسافت سه لی (001/0=P)، زمان پرش تک پا در مسافت شش متر (002/0=P) و تعادل ایستا (001/0=P) بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که قوس افزایش یافته کمری بر روی عملکرد اندام تحتانی تاثیر منفی می گذارد و موجب کاهش عملکرد اندام تحتانی می گردد.

زمینه و هدف: ازآنجاکه ناحیه کمری در ستون مهره ها از نظر کلینیکی از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و تغییرات در قوس و بافت های نرم اطراف آن نیز یکی از عوامل مهم درد های کمری است، لذا وجود یک شاخص مناسب دارای روایی و پایایی برای ثبت این تغییرات، قبل از هرگونه مداخله درمانی اهمیت زیادی دارد. این پژوهش به منظور طراحی و معرفی شاخص بالینی با روایی و پایایی مناسب برای استفاده درمان گران انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی – همبستگی روی 36 نفر {28 زن (77.7%) و 8 مرد (22.3%) } درمحدوده سنی 84-16 سال و با میانگین سنی 14.9±42 سال انجام شد. با استفاده از خط کش منعطف، قوس کمری - خاجی از روی بدن به دست آمد و مقایسه به وسیله رایانه و دستی محاسبه گردید که زاویه معرفی شده به عنوان روش جدید با زاویه خاجی اندازه گیری شده در تصویر رادیوگرافی همان فرد مقایسه گردید. سپس داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: ضریب همبستگی (r) بین روش کامپیوتری با روش رادیوگرافی و دستی به ترتیب برابر 0.99 و 0.68، بین روش دستی و رادیوگرافی برابر 0.70 به دست آمد، که در همه موارد معنی دار بود (p<0.001). همبستگی میان درمانگر، درون درمانگر در محاسبه دستی، بالا و معنی دار بود.نتیجه گیری: روش پیشنهادی در مطالعه حاضر می تواند با کاستن از زمان، هزینه و خطرات ناشی از قرار گرفتن در معرض اشعه X، شاخص مناسب و دقیق برای ثبت تغییرات قوس کمری باشد.

تاکنون بر اساس فرضیات کندال، عقیده بر آن بوده است که ضعف هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری – لگنی، با تاثیر بر لگن خاصره و مهره های کمری، در میزان قوس کمر تغییر پدید می آورد. اما برخی تحقیقات اخیر، با تردید به صحت این مطلب می نگرند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط میان حداکثر قدرت ایزومتریکی عضلات کمربند کمری – لگنی با میزان قوس کمر بود. بدین منظور، 107 دانشجوی مرد سالم و غیر ورزشکار با میانگین سن 21.85±1.75 سال، وزن 70.88±10.50 کیلوگرم، و قدت 177.12±6.16 سانتی متر به صورت تصادفی انتخاب و به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. میزان قدرت عضلات با دینامومتر دیجیتال و آزمون پایین آوردن مستقیم پاها و میزان زاویه قوس کمر با خط کش منعطف اندازه گیری شد، به طوری که میانگین قدرت عضلات اکستنسور کمری، فلکسور و اکستنسور مفصل ران (بر حسب کیلوگرم) و شکم ( بر حسب درجه) به ترتیب برابر با 52.96±20.17، 22.12±5.73، 15.56±4.46، و 48.76±16.46 و میزان زاویه قوس کمر برابر با 38.04±7.51 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آماری همبستگی بین متغیرها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد بین قدرت هیچ یک از عضلات مذکور با میزان قوس کمر ارتباط معناداری وجود ندارد (P>0.05). در نتیجه، با توجه به یافته های حاصل، به نظر نمی رسد میزان ضعف یا قدرت هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری – لگنی به صورت جداگانه و بدون توجه به تعادل میان آنها بتواند در تغییرات میزان قوس کمر موثر باشد.

هدف: راستای پا بر حرکت استخوان ها و مفاصل پروگزیمال تاثیر می گذارد. طبق نظریه زنجیره کینماتیک، ضعف در عملکرد یک سگمان حرکتی می تواند سایر بخش های حرکتی را نیز تحت تاثیر قرار دهد. لذا هدف از این مطالعه بررسی ارتباط شیب لگن و قوس کمری با قدرت عضلات کمربند کمری لگنی در افراد دارای ناهنجار خارجی مچ پا در وضعیت ایستاده بود.روش بررسی: 53 مرد دارای ناهنجار خارجی مچ پا با میانگین سنی 23.2±2.27، قد 169±6.76 و وزن 67.2±6.47 در این مطالعه شرکت کردند. قدرت ایزومتریک عضلات با دینامومتر دستی، شیب لگن با شیب سنج، قوس کمری با استفاده از خط کش منعطف و انحراف خارجی مچ پا (Pronation) پا با استفاده از شاخص افت ناوی، ارزیابی شد.یافته ها: یافته های تحقیق با استفاده از روش های آماری همبستگی بین متغیرها تجزیه و تحلیل شد. بین قدرت ایزومتریک عضلات فلکسور ران و زاویه قوس کمری (r=0.59، p=0.003) و همچنین بین شیب لگن و زوایه قوس کمری (r=0.46، p=0.012)، در افراد دارای ناهنجار خارجی مچ پا ارتباط معنی داری وجود داشت. بین سایر متغیرهای تحقیق ارتباط معنی داری وجود نداشت (p³0.05).نتیجه گیری: ارتباط مثبت و معنی دار قدرت عضلات فلکسور ران با قوس کمری و همچنین شیب لگن با قوس کمری را می توان یک استراتژی جبرانی وضعیتی در افراد دارای ناهنجاری Pronation مچ پا دانست.

هدف: با توجه به شیوع نسبتا بالای افتادگی یا پرولاپس احشا لگنی در زنان و لزوم بررسی تاثیر عوامل مستعد کننده این بیماری در جوامع مختلف، این تحقیق با هدف بررسی رابطه تغییرات انحنای ستون فقرات پشتی و کمری و چرخش (تیلت) لگن با پرولاپس احشا لگنی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مورد شاهدی، 15نفر از زنان مبتلا به پرولاپس احشا لگنی از طریق نمونه گیری ساده و در دسترس و با توجه به معیار های لحاظ شده، از بین بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های اکبرآبادی و امام خمینی به عنوان گروه مورد و 15 نفر از مراجعین همان بیمارستان ها که درجه پرولاپس آنها صفر و یا یک بود، بر اساس همتاسازی با گروه مورد، به عنوان گروه شاهد انتخاب و وضعیت پرولاپس (با استفاده از سیستم اندازه گیری پرولاپس احشا لگنی)، انحنا های ستون فقرات پشتی و کمری (با استفاده از خط کش قابل انعطاف) و تیلت لگن (با استفاده از شیب سنج لگنی) آنها مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف اسمیرنوف، تی مستقل و رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: بین دو گروه اختلاف معناداری از لحاظ میزان کایفوز پشتی، ((P=0.26، لوردوز کمری ((P=0.52 و تیلت لگن ( (P=0.41وجود نداشت.نتیجه گیری: گرچه مطابق نتایج این مطالعه، ارتباط معناداری بین میزان کایفوز پشتی، لوردوز کمری و تیلت لگن با بروز پرولاپس احشا لگنی یافت نشد، اما همسویی جهت تغییرات فاکتورهای مورد نظر با مفروضات مطالعه، وجود رابطه بین افزایش کایفوز و کاهش لوردوز با بروز پرولاپس احشا لگنی را در یک جامعه بزرگتر آماری، همچنان محتمل باقی نگاه می دارد.

سابقه و هدف: با وجود این که روش استاندارد برای اندازه گیری قوس کمری استفاده از عکس رادیوگرافی طرفی کمر است ولی به دلایل مختلف این روش در همه موارد به ویژه در تحقیقات مقرون به صرفه نیست. در نتیجه هدف از انجام این تحقیق، پیدا کردن روشی مطمئن، معتبر، آسان، کم هزینه و بی خطر برای اندازه گیری قوس کمری بود.مواد و روش ها: این بررسی در دومرحله تعیین تکرارپذیری داخل آزمونگر و بین آزمونگر خط کش قابل انعطاف و تعیین اعتبار آن در اندازه گیری قوس کمری انجام شد.برای تعیین تکرارپذیری داخل آزمونگر خط کش قابل انعطاف قوس کمری 25 دانشجوی پسر و 50 دانشجوی دختر، هرکدام دوبار به ترتیب توسط آزمونگر اول و دوم اندازه گیری شد. برای تعیین تکرار پذیری بین آزمونگر آن از 16 دانشجوی پسر استفاده شد و برای تعیین اعتبار خط کش قابل انعطاف قوس کمری 6 دانشجوی پسر و دختر توسط خط کش قابل انعطاف و عکس رادیوگرافی اندازه گیری شد.یافته ها: با استفاده از آزمون همبستگی تکرار پذیری داخل آزمونگر خط کش قابل انعطاف برای آزمونگر اول و دوم به ترتیب 88/0 و 87/0 و تکرار پذیری بین آزمونگر آن 78/0 به دست آمد. ضریب همبستگی بین اندازه گیری قوس کمری با خط کش قابل انعطاف و عکس رادیوگرافی 92/0 به دست آمد.استنتاج: با توجه به اعتبار و تکرارپذیری بالای خط کش قابل انعطاف در اندازه گیری قوس کمری می توان از این وسیله به عنوان وسیله ای مطمئن، معتبر و در عین حال آسان، کم هزینه و بی خطر برای اندازه گیری قوس کمری استفاده کرد.

مقدمه: پیامدهای ناشی از وضعیت بدنی غیر صحیح به حدی گسترده است که در ابعاد جسمی، روحی، اقتصادی، اجتماعی قابل تعمق و بررسی می باشد و درمان آن در سنین جوانی از هزینه های هنگفت جهت جراحی و درمان این ناهنجاری در آینده جلوگیری می کند. هدف از این مطالعه، بررسی هشت هفته تمرینات اصلاحی منظم بر میزان قوس کمری دانشجویان دختر دانشگاه شهید باهنر کرمان می باشد.روش کار: جامعه آماری در این مطالعه مورد - شاهد کلیه دانشجویان دختر مبتلا به قوس کمری افزایش یافته دانشگاه باهنر کرمان می باشد. تعداد 24 نفر از دانشجویان مبتلا به قوس کمری افزایش یافته به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمون (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار داده شدند. اطلاعات مورد نیاز از طریق صفحه شطرنجی، اسپینال موس (سنجش قوس کمر)، فاصله نسبی و قدسنج، وزن سنج دیجیتال، گونیامتر (سنجش میزان انعطاف پذیری عضله همسترینگ)، تست دراز و نشست (سنجش میزان قدرت و استقامت عضله شکمی) جمع آوری شدند. برای گروه آزمون هشت هفته، هفته ای 3 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه تمرینات اصلاحی اعمال شد. گروه کنترل در این مدت هیچ گونه حرکات اصلاحی انجام ندادند. در آغاز و پایان دوره از آزمودنی ها پیش و پس آزمون به عمل آمد. اطلاعات جمع آوری شده توسط روش آماری t مستقل و t زوج شده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و P<0.05 به عنوان سطح معنی دار تلقی گردید.نتایج: کاهش معنی داری در زاویه لوردوز کمری (P<0.001) افزایش معنی داری در انعطاف عضلات همسترینگ (P<0.01) و افزایش معنی داری در قدرت و استقامت عضلات شکم (P<0.001) دیده شد.نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان داد که تمرینات اصلاحی، روشی مفید برای کاهش میزان قوس کمری، افزایش انعطاف پذیری همسترینگ و افزایش قدرت - استقامت عضلات شکم می باشد.

مقدمه و اهدافدر دوره بارداری تغییرات فیزیولوژیکی و پوسچرال گسترده ای در بدن ایجاد می شود. این تغییرات به ویژه در نخستین بارداری بسیار چشمگیر می باشد و به دنبال آنها، تغییراتی در راه رفتن، تعادل، اندام های تحتانی و گاهی مشکلات نورولوژیکی ایجاد می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات پوسچرال ستون فقرات کمری، پشتی و تیلت لگن طی نخستین بارداری می باشد.مواد و روش هاقبل از مطالعه اصلی، تکرارپذیری خط کش انعطاف پذیر و دستگاه شیب سنج لگنی روی 5 فرد غیرباردار و 5 فرد باردار سالم انجام شده و مورد تایید محققین قرار گرفت. مطالعه اصلی از نوع طولی آینده نگر مشاهده ای بوده و در آن 30 زن باردار با نخستین بار حاملگی در هفته های 10، 21 و 32 بارداری (مشخصه سه ماهه اول، دوم و سوم بارداری)، و 18 زن سالم غیرباردار به عنوان گروه کنترل در هفته های 10 و 32 (ابتدا و انتهای ارزیابی گروه باردار) مورد بررسی قرار گرفتند. معیارهای مورد بررسی اندازه گیری قوس های کمری و پشتیبا استفاده از خط کش انعطاف پذیر و اندازه گیری تیلت لگن توسط دستگاه شیب سنج لگنی بود.یافته هامطالعه آزمایشی حاکی از تکرارپذیری بالای خط کش انعطاف پذیر و دستگاه شیب سنج لگنی بود. آنالیز آماری نمونه ها حاکی از افزایش معنا دار قوس کمری، تیلت لگن و نیز قوس پشتی در مقایسه با گروه کنترل همزمان با افزایش دوره بارداری بود (p<0.05). نتایج نشان داد که هر چند متوسط زاویه قوس های کمری و پشتی در سه ماهه اول بارداری با گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت، در سه ماهه دوم و سوم بطرز معناداری افزایش پیدا کرد (p<0.05). متوسط زاویه تیلت لگن در هر سه ماهه بارداری حاکی از افزایش معنادار این زاویه در زنان باردار بود (p<0.05).بحث و نتیجه گیریمطالعه حاضر افزایش قوس کمری، پشتی و تیلت قدامی لگن را مرتبط با افزایش زمان بارداری دانست. بدون شک این تغییرات پوسچرال مربوط به تغییرات خاص دوره بارداری می باشد. با توجه به تناقضات موجود در نتایج مطالعات انجام شده نیاز به مطالعات بیشتر در این زمینه احساس می شود. نتایج این تحقیق احتمالا در تجویز ورزشهای حین و پس از بارداری کمک کننده باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه. برای مدت طولانی تغییر اندازه قوس کمری عامل مهمی در ابتلا به کمر درد به شمار می آمد اما نتایج تحقیقاتی که اخیرا در این مورد صورت گرفته اند ضد و نقیض بوده است. هدف از انجام این تحقیق، تعیین اختلاف بین اندازه قوس کمری در افراد سالم و بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بود. روشها. قوس کمری 420 مرد و زن سالم و 420 مرد و زن مبتلا به کمردرد مزمن توسط دو آزمون گر با استفاده از خط کش قابل انعطاف اندازه گیری شد. دامنه سنی افراد مورد مطالعه 20 تا 65 سال بود که به طور یکسان در 3 گروه جوان، میانسال، و مسن قرار گرفتند. نتایج. با استفاده از آزمون آنالیز واریانس، اختلاف بین قوس کمری افراد سالم و بیمار معنی دار نبود ولی اختلاف بین قوس کمری زنان با مردان و افراد مسن با افراد جوان و میانسال معنی دار بود (p < 0.001). بحث. با توجه به اینکه هیچگونه اختلافی بین اندازه قوس کمری افراد سالم و بیماران مبتلا به کمردرد مزمن وجود نداشت. این تئوری که کم و زیاد شدن قوس کمری عامل مهم در بروز کمردرد است و تنها روش درمان محفظه کارانه آن تصحیح قوس کمری است، باید مورد تجدید نظر قرار گیرد.